nie zamierzał tego ukrywać; pamiętał za to mnóstwo zabawnych historyjek z Jackiem w roli głównej, jak to Jacek podrywał dziewczyny na swoje najnowsze poglądy filozoficzne albo jak wygłaszał listę pięciu zagadnień, których powinna dotyczyć literatura; tamtego dnia rozbawiłby mnie pewnie nawet kawał o dwóch krowach siedzących na drucie (który zresztą wtedy nie był mi jeszcze znany), toteż umierałem już nieomal ze śmiechu, krztusząc się i dławiąc, gdy chłopczyk, ufny w swój talent humorysty, coraz sugestywniej wcielał się w postać Jacka, coraz to głupsze i już właściwie nieprawdopodobne kładąc mu w usta kwestie, nie dając mi dojść do słowa ani też odetchnąć