Przez niżowo-wyżynną Polskę przebiega wschodnia granica występowania buczyn, jedynie w Karpatach lasy te sięgają dalej na wschód. Wyróżnia się obecnie dwa geograficznie zróżnicowane typy żyznych buczyn górskich: sudecką (Dentario enneaphyllidis-Fagetum) i karpacką (Dentario glandulosae-Fagetum) występujące w piętrze regla dolnego, na pogórzu oraz w Górach Świętokrzyskich. Buczyny niżowo-wyżynne mają charakter, bądź to reliktowy (np. występująca na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej i w Pieninach buczyna storczykowa - Carici-Fagetum, nawiązująca do ciepłych buczyn Czech, Słowacji, południowych Niemiec i Austrii), bądź też są zubożałymi formami zachodnioeuropejskich niżowych lasów bukowych (np. występujący w zachodniej Polsce, głównie na Pomorzu, zespół Melico-Fagetum). Antropogeniczna. Siedliska