że można o niej orzec jedynie wówczas, gdy przynosi pożytek innym a nie samemu jej wykonawcy. Świadczy o tym chociażby fakt, iż umycie przez Lenia jego własnych uszu nie jest przez oskarżyciela poczytane za wykonanie określonej pracy.<br>Wysoki Sądzie! O ile szanuję niezgodne z moimi poglądy interlokutorów, o tyle nie wybaczam im niekonsekwencji.&lt;/&gt; Zważywszy zaś na wagę zagadnienia (mam na myśli ponadczasowy charakter twórczości Pana Jana) ośmielę się zwrócić uwagę na fakt, iż rzeczony oskarżyciel jawi się nam jako mistrz niekonsekwencji. Oto bowiem przeprowadzając dowód metodą nie wprost oskarżyciel Lenia sugeruje, że takie czynności jak, chodzenie (do szkoły), odrabianie (lekcji), sznurowanie