tej małej, brzydkiej i niechlujnej idiotki nie miano niczego, <br>prócz wstrętu. Nikomu nawet nie przychodziło do głowy <br>podać wiecznie głodnemu dziecku kawałek chleba lub <br>wpuścić je do izby, gdy w deszczowe dni stawała w progu <br>jak garnące się do ciepła i światła zwierzątko, <br>ze swoim wiecznym głupkowatym uśmiechem, przylepionym do <br>wychudzonej twarzyczki. Odpędzano ją jak parszywego kociaka. <br><br><br>Dzieci na podwórzu odnosiły się do Józi tak samo jak <br>ich rodzice: odganiały ją krzykiem, jeśli tylko zbliżała <br>się do nich. <br><br>A że Józia wiedziała z doświadczenia, że za <br>krzykiem idzie zwykle pięść, więc przestawała <br>się wkrótce "pchać" do nich. <br><br>Siadała w kącie podwórza