skraj żlebu. Wymyśliliśmy środki ostrożności, które jako tako zapewniły nam komfort psychiczny, ale trudno powiedzieć czy w efekcie okazałyby się skuteczne. Wszystko wskazywało na to, że natura postanowiła zagrać z nami w rosyjską ruletkę. Podczas kiedy jedno z nas obserwowało górne partie żlebu, inni członkowie naszej grupy przebiegali przez niego, wycofując się w razie wykrzykiwanych ostrzeżeń. Na szczęście udało się nam pokonać go szczęśliwie. Żadne z nas nie poniosło szwanku. Natura próbowała zrekompensować nam przeżyte chwile grozy i spod ostatniego <orig>lodowczyka</> pod Tete Rousse oglądaliśmy niebywały zachód słońca. Tego dnia doszliśmy do opuszczonego schronu oddalonego jakąś godzinę drogi do stacji kolejki