spoczął na jego skroni. Wielki i tak ze wszech miar użyteczny triumf artysty uczczony został najpierw minutą pełnej szacunku ciszy, potem zaś kilkoma minutami pochwalnego ryku. Poniesienie przezeń konsekwencji smutnego niedopatrzenia po namyśle uznano za słuszne i godziwe.<br>Jedynie na pytanie o szczegóły sobotniego wieczoru i niedzielnego poranka nie otrzymano wyczerpującej odpowiedzi, Lesio bowiem kategorycznie odmówił szczerych zwierzeń na ten temat.<br>Eksplozja talentu miała szeroki zasięg. Szczęście, które z początku jakby niedowierzająco, a potem coraz śmielej i bujniej rozkwitało w duszy Lesia, było prawie pełne. Nie tylko kierownik pracowni i naczelny inżynier, ale nawet personalna zaniechali nietaktownej kontroli jego spóźnień, odnosząc