a) zaburzeniami w podstawowych okresach wysokości tonu drgań strun głosowych,<br>b)zaburzeniami w szczytowych amplitudach tonu krtaniowego,<br>c)zakresami widma częstotliwości pobudzenia krtaniowego,<br>d)zakresami częstotliwości składników szumowych, zawartych w sygnale źródła krtaniowego.<br>Te czynniki, opisujące zaburzenia w podstawowych okresach wysokości tonu, zaburzenia szczytowych amplitud oraz zmiany zakresów składowych widma, wydają się decydujące dla dokładności wykrywania schorzeń krtani. Przemawia to za oparciem analizy akustycznej nie na tekście, lecz na wypowiadanych, wydłużonych w czasie samogłoskach, kiedy to nie wyłania się wyraźnie ani problem treści, ani wpływ stanu emocjonalnego pacjenta. Wielu foniatrów, opowiadając się za ograniczeniem tekstu do samogłosek, zajmuje w tej sprawie rozmaite