preferencyjne. Funkcja ta powinna spełniać pewne wymagania dające wyraz naszemu pojęciu racjonalności w uwzględnianiu (accomodating) preferencji indywidualnych - model typowo normatywny. Paradoksalny wynik uzyskany przez Arrowa pokazuje, że funkcja dobrobytu spełniająca intuicyjnie przekonujące (appealing) postulaty - nie istnieje. Później dowiedziono, że paradoks ten utrzymuje się także wtedy, gdy preferencje zastąpimy wyborami, co wydaje się bardziej zgodne z praktyką społeczną (przykładem są tu procedury wyborcze).<br> Okoliczność, iż pojęcie społecznie racjonalnego agregowania preferencji (lub wyborów) jest wewnętrznie sprzeczne, jest sama w sobie instruktywna. Stanowi ona dobry przykład nieoczekiwanego wyniku, uzyskanego za pomocą normatywnego, formalnego modelu. <br> Nie ma potrzeby podkreślania społecznych aspektów problemu "funkcji dobrobytu": jest