i migawka uchwyciła nas obu splątanych w przyjacielskim uścisku.<br>Obejrzałem kilka dni później to zdjęcie. Zdumiewające: nogi Roszka znajdowały się wprawdzie niemal półtora metra ode mnie, ale jego głowa jakimś cudem była tuż nad moim ramieniem. I niech mi teraz ktoś powie, że rozciąganie ciała to strata czasu.<br>Tymczasem siwowłosy wydawca, na którego tak bardzo liczyłem, zupełnie zniknął mi z oczu. Dopiero kiedy padła komenda: "Zapraszamy do stołu", zauważyłem go przy misce z kawiorem, w pierwszym szeregu. Najwyraźniej czaił się tam od dłuższego czasu, bowiem jak zdążyłem się zorientować, ten właśnie kawałek podłogi stał się naraz marzeniem wszystkich. Rachityczny poeta, świeżo