kilku Niemców. Nie wydawali się groźni. Oczy wyłaziły im z orbit, dyszeli po długim biegu, mieli strugi potu na skroniach. Łamaną polszczyzną skomleli pić. Mleka. Marta postawiła Irenkę, poleciła ją opiece Surmowej i wróciła do Hani. Ta kuśtykała już do kredensu. Zgłodniali wpadli tam za nią. Rzucili się na dzbanek, wydzierali go sobie, rozchlapali mleko na podłogę. Marta podała kubki. Ochłonęli. Któryś dostrzegł spakowany plecak, Hania miała go wciąż na ramionach. Zaszwargotał.<br> - Czego on chce? - spytała ojca.<br> - Pyta, czy też uciekasz przed Iwanem.<br> Wzruszyła ramionami. Ironicznie popatrzyła na przybyszów i odpowiedziała po francusku, że nie ma powodu bać się Iwana. Ojciec