zawstydzony.<br>Szybko oderwał plastry na puszce. I otworzył ją. - Boże drogi! - jęknęła Hilda.<br>- Och! - westchnęła Zenobia. - Och! - powtórzyła Kasia.<br>- O, rany! - wrzasnął Sokole Oko. - A to ci heca - powiedział Tell. - Nie do wiary - wyjąkał doktor.<br>Tylko Wiewiórka był tak zdumiony, że nie wydał z siebie głosu. Sięgnął po puszkę i wyjął z niej skórzane okładki kryjące w sobie dwa pokaźnej grubości bruliony. Okładki miały wyciśnięte litery, ongiś chyba złote, a teraz wyblakłe, żółtawe. Układały się one w słowa:<br>Memoiren<br>Pierwszy zdołałem ochłonąć i zdobyłem się na wesoły ton:<br>- Piękną niespodziankę miałeś dla nas, Wiewiórko. Co tu ukrywać, niezwykła to niespodzianka.<br>Wiewiórka