to wiosenne słoneczko krzewiło się podwójnie: w córce sąsiada i w sołtysównie.<br> Najchętniej łaziłbym między tymi dwoma słoneczkami, pociągał je za warkocze, całował w usta i śpiewał im ulubioną pastorałkę o cielątku ssącym palec Maleńkiego.<br> Wtedy też zjawiał mi się Jasiek w czapce ściągniętej na bakier, w czarnym surducie z wykładanym kołnierzem jedwabnej koszuli, prowadząc pod rękę wdówkę i młodziutką służącą.<br> Uśmiechał się do mnie, odsłaniając łupane w białym kamieniu zęby i pytał, kiedy go zaproszę na starszego drużbę, bo on już za lasem zamówił tę najlepszą żydowską muzykę.<br> W takich chwilach, widząc Jaśka z przestrzeloną skronią, ubranego weselnie Jaśka, czym