szmat i powywracanych mebli.<br>Krążyły później opowiadania o pociągach dudniących nocą i dniem po równinach wschodnich województw. Mówiono, że nawet donośny gwizd lokomotywy nie był w stanie zagłuszyć krzyku. O wieściach tych Jurek sądził, że są prawdziwe, lecz trudno było w nie uwierzyć. Przypominały okrutne niemieckie klechdy, gdzie złe duchy wykłuwają oczy matkom pragnącym zobaczyć swoje dzieci.<br>Dawid i Gina przeczekali czas pierwszej likwidacji w schowku przygotowanym pod piwnicą. Podchodziła tam zaskórna wilgoć, więc z trudem wytrwali stojąc przyciśnięci plecami, brzuchami i biodrami ludzi podobnie jak oni pragnących żyć.<br>Matka wyszła, aby przynieść jedzenie. Złudna była nadzieja na to, że cokolwiek