to latach, nazywała mnie imieniem mojej młodości.<br>2.X. Długi spacer.<br>W drodze powrotnej zatrzymałem się w pobliżu grających w piłkę sportowców.<br>Boisko przylega do cmentarnego muru.<br>Mur niski, wykruszony.<br>Piłka raz po raz przepadałana drugą stronę, pomiędzy groby.<br>Przeskakiwali przez murek, pędzili po nią niecierpliwie i jeszcze z cmentarza wykopywali na stadion.<br>Dużo przy tym wrzawy i śmiechu.<br>Zdawało mi się, że rozpoznaję niektóre twarze - to ci ze świątecznych tańców na tarasie, harcujący z niedorzecznym wdziękiem na zapleczach zabawy.<br>I może nieboszczykom nie jest niemiłe ich hałaśliwe beztroskie sąsiedztwo?<br>Może ta bezceremonialność daje im, umarłym, nikłe złudzenie, że przecież jeszcze