trwała już dłuższy <br>czas, Ula wciąż jeszcze wyczuwała w tym obrazie puste miejsca. Myślała, że jeśli <br>się zapełnią, będzie mogła ogarnąć i zrozumieć całkowicie to, czego ją los pozbawił. <br>Chciała to zrozumieć. Prowokowała Pestkę cichymi pytaniami, pragnąc, żeby opowiadanie <br>trwało długo i zawierało jak najwięcej szczegółów. Była rada, że woda wylewa <br>się z rynien z głośnym bulgotem, a po szybach przelatują nowe i nowe fale deszczu, <br>odgradzając małą kuchenkę od świata &lt;page nr=15&gt;.<br> - Powiedz mi - spytała z wahaniem, kiedy Pestka przerwała na chwilę - czy ty <br>mówisz swojej mamie wszystko?<br> - Wszystko?... Ach, nie! - Dlaczego?<br> - Mama wielu rzeczy wcale nie rozumie. - Na przykład?<br> - Przede wszystkim