właśnie dzięki temu skłonny jest ujmować miasto mitologicznie, zaludniając je tworami własnej wyobraźni, obdarzonymi baśniową potęgą i baśniową bujnością wzruszeń. Im bardziej jego własne życie jest ubogie, tym silniejsza wiara w tajemnicze, nieosiągalne centrum, w - jeżeli wolno tak się wyrazić - absolut miasta. Turyści, przyjeżdżający do wielkich stolic, naiwnie tropią tego wymykającego się ducha po nocnych lokalach i podejrzanych dzielnicach. W skład mitu bowiem wchodzi odczucie, że miasto dzienne, zewnętrzne jest nie to, że gdzieś, pod powłoką codzienności istnieje prawdziwe, huczne, szalone, o którym przemykający się ulicą tubylec może dostarczyć wieści, może naprowadzić na ślad. Ale tubylec również wierzy ślepo w krainę miejskich