właśnie z domu zaczęli wynosić ciała. Szpaler, rozdygotany, trawiony przerażeniem, doskoczył, ludzie zawsze są niesyci widoku śmierci, nawet po pięciu latach wojny. Trzęśli się co niektórzy, jakby byli z galarety, bez mięśni i kości. Matka przycisnęła dziecko do siebie, zasłoniła mu jedno oko, na drugie zabrakło jej ręki. Któryś z wynoszących wyciągnął w stronę tłumu płasko rozłożone dłonie, aby dokładnie to zobaczyli, poczuli ten zapach: jedyny, arcyludzki brąz z mętniejącym połyskiem łuszczącego się burgunda. Na palcach i we wnętrzu dłoni plamy włókniste, z włosami, już zdążyły trochę zakrzepnąć. Strasznym głosem zawołał, zawył: - Ludzie, ludzie, patrzcie dobrze, to jest wasza krew. - Przez