nie potrafiłem sam wymyślić niczego lepszego.<br><br>Gdyby podobny wypadek zdarzył mi się w domu, leżałbym już w łóżku jako ciężko chory. Obłożony kompresami. Musiałbym pić wstrętne ziołowe napary i rosół z gołębia, i nie mógłbym ruszyć choćby palcem. Tymczasem czaiłem się gdzieś w krzakach, polując na smoczy skarbiec. Szmaty, które wypłukałem w strumieniu, wyschły i skurczyły się, tworząc opatrunek sztywny niczym pancerz. Rany ściągnęły się i już nie krwawiły, lecz czułem jak oczy pieką mnie od rosnącej gorączki.<br>Człowiek bardzo przypomina zabawkę - wirującego bąka, puszczanego w ruch pociągnięciem sznurka. Kręci się i kręci, coraz wolniej i wolniej. Już ma upaść, lecz