się w ten sposób z beznadziejnym metodologicznym zacofaniem, ale raz kozie śmierć, przyznaję się: rzeczywiście wierzę w to, że literatura to władza nazywania realności. Czy może dokładniej: pewna szczególna umiejętność zmuszania nas, abyśmy słyszeli i rozumieli wielogłosy gwar realności w sposób możliwie dokładny i pełny. Jeśli przyjąć tę przesłankę, świadectwo wyprodukowane przez wyobraźnię pisarza może istotnie stanowić zeznanie o większej wadze niż świadectwo naszych zmysłów - zwłaszcza jeśli tym zmysłom podsuwa się sfabrykowane dowody. Jednocześnie zaś ta sama wyobraźnia może stanowić znacznie sprawniejsze narzędzie poznawcze niż abstrakcyjne rozumowanie - zwłaszcza gdy stajemy przed realnością, której absurd wymyka się racjonalnej interpretacji. W roli świadka