Głos mego brata nie przestawał mnie budzić po nocach. Mój mąż tłumaczył mi, że to ja sama chcę siebie ukarać. Za coś, co nie jest moją winą. Że nie powinnam, bo mój brat nie z mojej winy zginął. Że nie mogłam go była zatrzymać u Dobrowiczów ani nic u nich wyprosić dla niego. Że nie mogłam pójść razem z nim, bo gdybym była poszła, tobym z nim razem zginęła. Że mam prawo żyć, pomimo że jego zabili. Że nikomu nie zawiniłam, że żyję. Mój mąż był dobrym lekarzem i sesje z nim bardzo mi pomagały, ale brat nie przestawał wołać. Przestał