my jesteśmy, a po śmierci matki zupełnie stracił orientację i myślał, że jest w Peru. Wychodził na próg pokoju, opierał się o framugę drzwi i z ręką założoną na kark rozmawiał z niewidzialnymi osobami. ZoĄla nawet specjalnie zapalała wielką lampę. Przesuwał wtedy kapelusz na czoło jak przed słońcem Peru i wypytywał swych dawnych sąsiadów o zbiory. Po imieniu do nich się zwracał, kiwał głową i przytakiwał, bo on ich słyszał. Później mówił do ZoĄli, pomóż mi się wspinać. Dokąd chcesz się wspiąć? - pytała. Do domu. Do ich domu w Peru wchodziło się bardzo wysoko.<br><br>Ben i Zo[]la grali w kościele