rozumiałem ani sensu wiersza, ani zawartej w nim metafory, ale poddawałem się rytmowi i muzyce rymów, a w uszach dźwięczał mi głos Poliny ogrzany wewnętrznym ciepłem, jak oddech jej ust...<br><br>Polina odwiedzała nas niezbyt często, ale każda jej wizyta nie tylko mnie sprawiała radość. Ojciec przerywał pisanie listów handlowych, matka wypytywała o Jurczenkę, o Zenaidę Mojsiejewnę i chętnie wspominała wielkołuckie czasy.<br><br>Opowiadałem nieraz Wani Mandrowskiemu o Polinie, ale Wania nie podzielał mego zachwytu.<br><br>- Gdzie jej do Nataszy - mówił przymykając oko pokryte bielmem. - Ty się na tym nie znasz! Po pierwsze, Polina jest stara, a po drugie - to wariatka.<br><br>- Nieprawda! - wołałem urażony