określić jako "lekkość", czasem jako "dramatyczność" (np. w<br>rozbudowanych figurach tanga). Owe tańce powszechne zostają<br>artystycznie opracowane, doprowadzone do perfekcji technicznej i<br>wykonywane jako tańce estradowe. Wspomnieć tu można słynne konkursy<br>paryskie z epoki fin de siecle czy filmowe produkcje taneczne Freda<br>Astaire'a.<br> Taniec na lodzie stanowi być może najbardziej wyrafinowaną odmianę<br>tańca. Zwłaszcza gdy na konkursach widz ma szansę oglądać "anatomię"<br>form tanecznych, a wykonujący figury i układy potrafią wykazać, iż<br>możliwe jest wykonanie najtrudniejszej ekwilibrystyki tak, <br>jakby to było coś łatwego. Tego rodzaju widowiska dostarczają odbiorcy<br>przede wszystkim przeżycia estetycznego związanego z mistrzostwem wykonania.<br> Wysublimowany taniec artystyczny zawiera zazwyczaj