ciemnozielonego zamszu, tej nowości, niespodziewanych dźwięków, które jeszcze nienazwane tkwiły w uśpionej alchemii instrumentu, a przede wszystkim nie mogłem pojąć wyróżnienia. Czułem się bowiem wyróżniony, wreszcie miałem możliwość zademonstrowania swojej inności, odrębności, i już nie chciałem być bardziej męski, wulgarny, przestałem przeklinać, strzykać śliną, ostatecznie zaakceptowałem odmienność mojej anatomii, która wyrażała się między innymi budową dłoni, a zwłaszcza długością palców. <br>W środowisku, w którym spędzałem większość czasu, stanowiło to raczej powód do wstydu. <br>Zrozumiałem to po wielu latach, w dniu, kiedy otrzymałem długi jak wyciąg z banku list od narzeczonej. Pisała między innymi, że najbardziej nie może znieść widoku moich delikatnych dłoni