że teatr przeinaczy jego tekst; nie musiał zatem rozbudowywać didaskaliów, wpisywać barier, chroniących dzieło przed ingerencjami inscenizatora, ani szczegółowych wskazówek dla aktorów. Pozostawił dzięki temu wielkie pole dla inwencji współczesnego reżysera, który, jakby z woli autora, musi je wypełnić wsłuchując się w głos własnej wyobraźni.]<br>Z punktu widzenia Wiktora Hugo wyrazistość didaskaliów była bardzo ważna, ponieważ szło nie tylko o wierność teatru wobec słowa, lecz także o przeprowadzenie koniecznej zmiany stylu gry. W teatrze romantycznym aktor miał grać zgodnie z konwencją spontaniczności zachowań, a nadto nieporównanie ważniejsze niż w teatrze klasycznym miejsce przypadało dekoracjom i kostiumom. Zmiany były to ogromne i