przechowywano relikwie głównego patrona Polski - św. Stanisława ze Szczepanowa. Tu wreszcie grzebano na wieczny spoczynek naszych władców. Od początku XVIII wieku narastała legenda Wawelu, jako narodowego sacrum, miejsca o znaczeniu niemalże mistycznym. Już w roku 1738 ksiądz Bruno Osiecki pisał: &lt;gap&gt;. Komentarz chyba zbyteczny, a aluzja do świętości miasta aż nader wyraźna. Miał być Wawel i Kraków miejscem wiecznej transmutacji ducha narodu, sanktuarium władzy świeckiej i duchownej. Dla pokolenia zrodzonego w niewoli był zawsze Wawel symbolem nieskalanej przeszłości i zapowiedzią mistyczną rychłego zmartwychwstania Rzeczypospolitej. Wawel był sumą wszystkiego co najlepsze i najświętsze w narodzie, nie obarczone grzechem pierworodnym.<br>Każde odkrycie archeologiczne dokonane