odkładał tę ostateczność na później: "jeszcze chwilę zaczekam, jeszcze podam nakrycia" &lt;page nr=62&gt;.<br> Tymczasem zbliżała się godzina dwunasta i ruch malał. Z umysłem Romka działo się podobnie jak z lampą naftową: maleńki płomyczek zaczynał się powiększać i oświetlać coraz większą przestrzeń - Romek widział już, co się działo przy poszczególnych stołach, widział coraz wyraźniej i coraz więcej. Rewir zatoczywszy olbrzymią woltę powoli zbliżał się do tego samego miejsca, w którym był o godzinie ósmej, i spotkawszy Romka przystawał jak koń, by zabrać jeźdźca wyrzuconego z siodła. A gdy już było po wszystkim, Maciej Specjalny, popijając wino na korytarzu, podnosił brwi nad jednym okiem (umiał