następnym prośbom, bała się odmówić. Wszystkie kolejne przedstawienia kosztowały ją wiele pracy, do której czuła się zobowiązana, a nie chciała kogoś pominąć, aby nie oskarżono jej, że pomaga tylko niektórym. Chciała, żeby wszyscy lubili ją. W końcu koleżanki biegły do niej z każdym drobiazgiem, afiszem i dekoracją i prosiły o wyrękę. Może to i jest miło być tak potrzebną. Sytuacja wyglądała tak, jakby to ona była odpowiedzialna za czyjeś imprezy. Czuła się nadmiernie eksploatowana. Nie miała wolnej przerwy, zajmowano jej okienka na próby. Nie miała czasu na zjedzenie kanapek, ze szkoły wychodziła głodna po 10-12 godzinach pracy bez przerwy. Wiele