kupiła od władz austriackich w 1824r.<br> Okres największej świetności kuźnickiego zakładu przypadł na połowę XIX stulecia, kiedy to wyroby z tatrzańskiego żelaza sprzedawano w Krakowie, Tarnowie, Lwowie, a nawet Wiedniu i Peszcie. Do wielkiego pieca, poza rudą, trafiał węgiel drzewny, produkowany w tatrzańskich lasach, a dzięki wysokiej jakości rudy część wyrobów kuźnickich odlewana była z surówki wprost z wielkiego pieca.<br> W późniejszych latach, przede wszystkim na skutek konkurencji tańszych wyrobów śląskich, a także z powodu wyczerpywania się złóż tatrzańskich, huta podupadła. Kolejni właściciele - Ludwig Eichborn i Magnus Peltz - doprowadzili do upadku kuźnickiego ośrodka metalurgicznego. Ale przemysł nie opuścił doliny pod Nosalem