Typ tekstu: Książka
Tytuł: Między Panem a Plebanem
Rok: 1995
Tytuł: Między Panem a Plebanem
Rok: 1995
prawo do sentymentu. Z sentymentem myślę o sytuacji wspólnoty, w której nie było problemu odmienności.
- A dlaczego piszesz o piosenkach rosyjskich i żydowskich?
Polskie też śpiewaliśmy, ale to nie jest bulwersujące. Co może być ciekawego w tym, że polscy harcerze śpiewają polskim chłopom polskie piosenki? To nas nie wyróżniało. Natomiast wyróżniało nas to, że śpiewaliśmy rosyjskie i żydowskie. Kuroń chciał zaszczepić nam przekonanie, że wszelki - nie tylko rasowy czy narodowy - przesąd wobec innych jest czymś, czego się trzeba brzydzić. I to mu się udało.
Pamiętam taką rozmowę z nim - wiele, wiele lat później, już w czasach KOR-u. Kuroń był wtedy
- A dlaczego piszesz o piosenkach rosyjskich i żydowskich?
Polskie też śpiewaliśmy, ale to nie jest bulwersujące. Co może być ciekawego w tym, że polscy harcerze śpiewają polskim chłopom polskie piosenki? To nas nie wyróżniało. Natomiast wyróżniało nas to, że śpiewaliśmy rosyjskie i żydowskie. Kuroń chciał zaszczepić nam przekonanie, że wszelki - nie tylko rasowy czy narodowy - przesąd wobec innych jest czymś, czego się trzeba brzydzić. I to mu się udało.
Pamiętam taką rozmowę z nim - wiele, wiele lat później, już w czasach KOR-u. Kuroń był wtedy
prawo do sentymentu. Z sentymentem myślę o sytuacji wspólnoty, w której nie było problemu odmienności.</><br>- <who2>A dlaczego piszesz o piosenkach rosyjskich i żydowskich?</><br><who1>Polskie też śpiewaliśmy, ale to nie jest bulwersujące. Co może być ciekawego w tym, że polscy harcerze śpiewają polskim chłopom polskie piosenki? To nas nie wyróżniało. Natomiast wyróżniało nas to, że śpiewaliśmy rosyjskie i żydowskie. Kuroń chciał zaszczepić nam przekonanie, że wszelki - nie tylko rasowy czy narodowy - przesąd wobec innych jest czymś, czego się trzeba brzydzić. I to mu się udało.<br>Pamiętam taką rozmowę z nim - wiele, wiele lat później, już w czasach KOR-u. Kuroń był wtedy
