szybko w moją stronę. Puściłem się biegiem i schroniłem się w bufecie na przystani. Tam przeczekałem burzę. Trwało to blisko dwie godziny.<br><br>Kiedy wróciłem, zastałem Kazię w stanie straszliwego zdenerwowania. Okazało się, że panicznie boi się burzy, a w dodatku niepokoiła się o mnie.<br><br>- Widzisz, jaki ty jesteś! - mówiła z wyrzutem. - Taki z ciebie mężczyzna! Opuszczasz w chwili niebezpieczeństwa kobiety i dzieci. Zostawiasz je na pastwę losu... Głasza, daj mi coś słodkiego!<br><br>- Kiedy nic nie ma, proszę pani!<br><br>- No to chociaż kawałek cukru...<br><br>Wieczorem, kiedy leżałem już w łóżku, Kazia uchyliła drzwi. Ale tym razem nie weszła do pokoju, tylko rzuciła