czynszów i podatków. Surowiec - wełna i len - był miejscowy, rząd zamawiał sukno na mundury dla wojska. W 1822 r.<br>zaprowadzono protekcyjną taryfę celną od zachodu, wyznaczając zarazem bardzo niskie cło (1% wartości) dla wywozu polskiego sukna do Rosji. Rozszerzyło to niezmiernie rynek zbytu dla sukiennictwa polskiego.<br>Rzemieślnicy, werbowani przez umyślnych wysłanników, przybywali ze swymi warsztatami głównie z Poznańskiego i Śląska, później również z Niemiec i Czech. Przez 10 lat przybyło ich wraz z rodzinami 20-30 tys. Zamożniejsi i obrotniejsi spośród nich uzyskiwali dogodne pożyczki rządowe i zakładali folusze, farbiarnie, wykańczalnie, a wkrótce też manufaktury sukiennicze i płócienne. Do najważniejszych należały