o liryce znamienne było samo pojmowanie istoty tego gatunku, odrzucenie psychologistycznych teorii identyfikujących wypowiedź poetycką z bezpośrednią ekspresją stanu duchowego poety i zwrócenie uwagi na uogólniający, intersubiektywny charakter utworu lirycznego jako tekstu autonomicznego, istniejącego samoistnie, w zupełnym uniezależnieniu od sprawczego podmiotu. W całej, a zwłaszcza powojennej twórczości Ortwina dostrzegalny był wysiłek zmierzający do uściślania i precyzowania pojęciowych kategorii języka krytycznego, wyzwolenia się od subiektywistycznego nawyku młodopolskiego. Oddziaływała tu atmosfera intelektualna Lwowa, w którym działało współcześnie kilka szkół naukowych, interesujących się teorią i metodologią literatury: Kleinera, Kucharskiego i Ingardena. Ortwin wiele im zapewne zawdzięczał. Na temat zadań i obowiązków krytyki wypowiedział się