i specjalizacji poszczególnych ośrodków pedagogicznych w Polsce.<br>Najbardziej jaskrawym przejawem takiego stanu rzeczy jest dotychczasowy tryb centralnego planowania badań pedagogicznych. Planowanie z samej istoty jest narzędziem określonej polityki naukowej, a jednocześnie organizacji i integracji poczynań. Właśnie przez planowanie prac naukowych można zainspirować nowe tematy, inicjować współpracę między ośrodkami, koncentrować zespołowy wysiłek badawczy na najważniejszych kierunkach, prowadzić najbardziej racjonalną gospodarkę potencjałem badawczym, jakim w skali całego kraju dysponujemy. Niestety, te wszystkie walory dobrego planowania nie zostały nawet w części wykorzystane. Centralny plan badań pedagogicznych od lat jest tylko formalnym rejestrowaniem inicjatyw poszczególnych ośrodków. Komórka powołana do koordynacji planów naukowych tych ośrodków z