powietrza osiadał na stolikach, oparciach krzeseł, parapetach. Chińska herbata w dwóch ręcznie malowanych filiżankach wyglądała niczym teatralna atrapa. Miłka cały czas trzymała moją rękę w swoich, jakby w obawie, że jej się wymknie, ucieknie, potem powiedziała, że mam lodowate dłonie, jak to możliwe w taki upał, ale ona to wyciągnie, wyssie cały ten chłód, którym byłem nasączony jak gąbka, i rzeczywiście po godzinie chyba powiedziała: Zimno mi. <br>Od placu Katedralnego szły wycieczki, rynek wypełniał się jak naczynie wodą; tłum przenikał wszędzie: w podcienia, do sklepów, przelewał się jednostajnym szumem przez klatki schodowe, pojawiał się na kilka chwil, na sekundę, w życiu