siebie? Bo siebie zawsze traktowałem śmiertelnie poważnie. Miałem wrażenie, że inaczej byłbym śmieszny, a śmieszności bałem się najbardziej. Wiele razy czułem, że staję się pośmiewiskiem, a zachowywanie śmiertelnej powagi w jakiś sposób zawsze chroniło mnie przed śmiesznością. <br>Ten, kto śmieje się z czyjegoś śmiertelnie poważnego tonu, w jakiś sposób sam wystawia się na pośmiewisko. Wolałem już współczucie niż śmieszność. Nawet litość, której nienawidziłem, wolałem od śmieszności. Dlatego właśnie znalazłem się w tym, a nie innym pociągu. <br>Nie miałem odwagi przejść na początek składu, nacisnąć klamkę, przekonać się o tym, o czym nie chciałem się przekonać nigdy. Że jestem absolutnie sam. <br>Pociąg