przed mężem i gniewem bogów. Fedra Racine'a próbuje najpierw intrygą ocalić koronę. Liczy zresztą na to, że Tezeusz w końcu umrze i ona na tronie doczeka się powrotu Hipolita. Popełnia dopiero samobójstwo na wiadomość o śmierci pasierba. Wtedy traci wszystkie nadzieje. Fedra jest więc nie tylko grzesznicą, która plami się występną kazirodczą miłością. Jest występną królową, zbrodniarką, winną fałszywego oskarżenia.<br>Oczywiście jeszcze bardziej dworskie są tragedie rzymskie Racine'a &lt;name type="tit"&gt;Berenika&lt;/&gt; i &lt;name type="tit"&gt;Brytannik&lt;/&gt;. Alternatywa, wobec której staje Tytus w &lt;name type="tit"&gt;Berenice&lt;/&gt; jest już czysto polityczna: jest to schemat tragedii dynastycznej, nb. sklasyfikowany przez Racine'a bardzo dworskim, konwencjonalnym, corneille'owskim językiem: Miłość walczy tu ze "Sławą