mi jednak nic innego, jak podążać za nim ścieżką, której w dalszym ciągu nie widzę. Wyczuwam wzrastające napięcie gdyż idziemy coraz wolniej, instynktownie, choć nie zawsze skutecznie, omijając wszechobecne gałęzie.<br> Wiktor staje gwałtownie.<br>- Słyszysz? Gra! Metrów sto... - mówi szeptem tak cichym, że ledwo domyślam się brzmienia słów.<br>Przez dłuższą chwilę wytężam słuch - na daremno. O Święty Hubercie! Głuszec gra tak blisko a ja tego nie słyszę. Moje wczorajsze plany o samodzielnym podchodzie legły w gruzach. Wiktor szepcze bym robił to co on i skacze w głąb oddziału. Chwila przerwy i znowu dwa kroki. Powtarzam te ruchy wierząc, że skaczemy podczas szlifowania