się nudów, a mieli się czego obawiać. Sprawa była poważna, bowiem wolny czas arystokracji stopniowo rósł, osiągając w XVIII wieku pełne sto procent. Światowcy uciekali przed nudą. Uciekali skwapliwie. Uciekali w co? W przyjemności, w rozkosze, w ekstrawagancje. Ucieczka przed nudą była jednocześnie pogonią za urokami życia. Ścigali je z wytrwałością i skwapliwością równą tej, z jaką uciekali przed nudą. Ucieczka przed nudą i pogoń za przyjemnościami wyznaczają dynamikę życia sfer wyższych w tej epoce.<br>Dlaczego jeszcze śpieszą się oświeceniowi światowcy? Im bliżej końca wieku, tym bardziej zagęszczała się atmosfera: mnożyły się proroctwa i przepowiednie, obwieszczające nadejście gwałtownych przewrotów i społecznych