się sam de Vos. Tutaj już śmielej wystąpiłem ze swoim nazwiskiem, które znał. Cisza. Wspomniałem z kolei o liście. Cisza. I takaż cisza jako wynik frazesu, że przywożę mu pozdrowienia od ojca. Dopiero kiedy zapytałem, czy może mnie przyjąć, usłyszałem:<br>- Służę panu. <br>I zaraz, nim zdążyłem podziękować i poprosić o wyznaczenie godziny, dodał:<br>- O dwunastej: Odpowiada panu godzina? - Tak jest. Będę punktualnie.<br>- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.<br>Mówił cicho. A ostatnie słowa wyrzekł jeszcze ciszej. Jeżeli je uchwyciłem, sprawił to raczej domysł i nawyk niż słuch. Wypowiadając je, najpewniej już kładł słuchawkę na widełki. Położyłem i ja słuchawkę. Przez chwilę nie