że król Franków godzi się na to w drodze wyjątku, i jedynie wobec tych, którzy nie respektują jego władzy sądowej (tunc de ipso placito commune consilio facto secundum eorum ewa fiat peractum et non pro qualibet iracundia aut malivola intentione, nisi pro districtione nostra).<br>W słowach tych kryje się rozbrajające wyznanie. Zwycięski król nie dysponował w podbitym kraju instrumentami administracyjnego przymusu, z pomocą których mógłby narzucić respekt dla siebie jako ucieleśnienia najwyższej władzy sądowej. Trudno było przecież wysyłać ekspedycję karną do każdego warchoła. Uświadomiwszy sobie własną bezsilność na tym polu, Karol Wielki przystał na to, żeby posłuch dla jego jurysdykcji wymuszały