okresowe, co powoduje, że obraz kartograficzny przedstawiony dla okresów posusznych jest przeszacowany. Dotyczy to jednak niewielkich obszarów, głównie w Australii. Uzyskany układ izolinii dla poszczególnych kontynentów bardzo się różni. W ich obrębie największe powierzchnie zajmują tereny o jeziorności do 0,5%, niemniej w każdym przypadku zaznaczają się ośrodki o wyraźnie wyższych wartościach wskaźnika. W Europie można wydzielić następujące strefy o znacznej jeziorności:<br>1) bałtycką, zdecydowanie najbardziej wyróżniająca się. Wyodrębniają się tu ośrodki: finlandzko-rosyjski (utworzony głównie przez Ładogę, Onegę, Saimaa, Inari, Pejpus, Oulu) o jeziorności 15%; szwedzko-norweski (Wener, Wetter, Melar, Hjälmar, Stor, Torne) o jeziorności do ponad 4% oraz południowobałtycki