powstańców. Jedno zawołanie zrozumiałe i jasne, nie podlegające wahaniom i dyskusji, było na ustach wszystkich wydziedziczonych:<br>"Spartakus wzywa!"<br>Na zew ten z najodleglejszych zakątków Italii drogami i ścieżkami, polami i lasami przemykały grupki na wszystko zdecydowanych ludzi. Szli mężczyźni dojrzali wiekiem, szli młodzieńcy, kobiety i dzieci.<br>Spartakus cofnął się na wyżyny górskie panujące nad Kampanią i oddzielające ją od prowincji Lukanii i Samnium. Zbroił tu i szkolił swoją szybko rosnącą armię. Trudności piętrzyły się przed nim ogromne. Minęło kilka tygodni od zbiorów jesiennych. Opustoszały winnice i sady, wyczerpywały się skromne zasoby pszenicy - więc zaprowiantowanie tych mas ludzkich nastręczało wielkie kłopoty. Dużo