triumf kontrrewolucji był już zupełnie widoczny - Demokracja Narodowa nie potrzebowała już stać wyraźnie po stronie lokautowanych fabrykantów. Znalazła sposób dla burżuazji daleko gorszy, zaczęła tworzyć zawodowe związki robotnicze i mówić do robotników zupełnie innym głosem. Zaczęła uprawiać wśród nich tak zwaną czystą robotniczą sprawę z dodatkiem nacjonalizmu, akcentem radykalizmu przeciw wyzyskowi i przeciw walce klas".<br>W historiografii analizował już to zagadnienie St. Kalabiński, stwierdzając, że w pierwszym roku rewolucji, gdy proletariat był w pełnej ofensywie, NZR ze swym nacjonalizmem i solidaryzmem klasowym, taktyką zwalczania strajków i terrorem nie mógł liczyć na żadne ani polityczne, ani organizacyjne sukcesy. Dopiero po upadku powstania