śladem. Dystansuje się wobec dylematów poznania, opowiada je co najwyżej "we własnych rytmach". Model drugi rejestruje wszechogarniający współczesność plan bezradności poznawczej, posiłkuje się rwanym rytmem chaotycznych poszukiwań, zmienianym w samoświadomą tekstową grę. Model trzeci próbuje zrelatywizować doświadczenie współczesności wobec języka i poetyki tekstu, stworzyć nowy, pozytywny obraz świata, jaki jest - względnego, nieoznaczonego, biegnącego w szalonym tempie, ale bogatego swą różnorodnością.<br>Pierwszy model ignoruje więc wzrost tempa, chowając bohatera w niszy biografii. Drugi konstatuje istnienie tempa i próbuje je wyrazić, ulepszając zastaną poetykę. Trzeci eksperymentuje, a podstawą eksperymentu jest głęboka świadomość języka.<br>Poetyka dwóch pierwszych modeli jest dość dobrze znana i opisana