powrotem przynosząc skrawek czarnej foczej skórki. Znalazł ją na ścieżce nie opodal ziemianki Racheli.<br>Był to odcięty kawałek futra.<br>Natychmiast poszli w tamto miejsce. Dalej na ścieżce ujrzeli drugi strzęp futra, ciachniętego nożem. I tak co kilka kroków znajdowali strzęp za strzępem, trop ten zawiódł ich w step, gdzie czekał wzgórek z pociętych brajtszwanców. Wetknięto weń kartkę, którą Samowałow podniósł do oczu i przeczytał na głos:<br>&lt;gap&gt;<br>- Barbarzyńcy - powiedziała Rachela i powtórzyła rozkładając ręce: - Barbarzyńcy.<br>- Ale zakochani! - rzekł Samowałow.<br><br>12<br>Kiedy Jurek poczuł się głodny, a często mu się to zdarzało, wspominał ów wspaniały dzień, gdy najadł się do syta. Było to