na zegarek wiedziała, że stało się coś strasznego - na pewno spóźni się na spotkanie z człowiekiem, którego kochała. I to - co bardzo dziwne - z własnej winy. Bo tak już niesprawiedliwie był urządzony ludzki świat: budzik zawinił, a oskarża się policjantkę! <br>Dlatego Lone biegła. Jej policzki, ramiona i piersi co chwila wzlatywały do góry (Wówczas czuła, że prawie unosi się w powietrzu. "Prawie", Lone bowiem, jak większość Duńczyków była ostrożną empirystką, nie lubiącą zbyt kategorycznych określeń. Chyba że zostały przedtem poddane wielokrotnemu sprawdzeniu.) i opadały w dół (wiedziała, że tak to się musiało skończyć). Zdyszana zadawała sobie pytanie, czy B. także pamięta