roku 1951 Kuiper wyraził przypuszczenie, że być może ich niedobitki krążą do dziś tuż poza orbitą Plutona.<br>Takie były teoretyczne narodziny obłoku Oorta i pasa Kuipera. Ale przełom w badaniach nad obiema hipotezami dokonał się dopiero w latach osiemdziesiątych, kiedy za sprawą coraz potężniejszych komputerów niemal z dnia na dzień wzrastały możliwości obliczeniowe mechaniki nieba: można było symulować zachowanie się coraz większej liczby oddziałujących ze sobą mas.<br>Przede wszystkim sprawdzono, że sferyczny obłok utworzony przez miriady niewielkich ciał rozproszyłby się po mniej więcej 3 miliardach lat, a przecież wciąż obserwujemy komety, mimo że Układ Słoneczny jest o około 1,5 miliarda