Adalberti, 1901), Furmanik (Msza ku czci Drzewa Krzyża Chrystusa Pana w kościele OO. Dominikanów w Lublinie, ok. 1947). Powiązanie niekiedy ogranicza się do wspólnego tzw. motywu czołowego, charakterystycznego dla mszy renesansowej (msze o orientacji cecyliańskiej omówiono szerzej w rozdziale IV).<br>Nowowiejski w sześciu mszach łacińskich op. 49 z lat 30-ych realizuje odmienną koncepcję formy. Przede wszystkim poszczególne części główne nie są powiązane materiałowo, wyjąwszy części skrajne ­ Kyrie i Agnus (oprócz op. 49 nr 6 oraz 3), co stanowi zamknięcie formalne całej kompozycji. Natomiast powiązania obejmują struktury wewnętrzne części, nie zawsze jednak wszystkich: inaczej mówiąc stopień integracji wewnętrznej może być różny