gorsze, tempo przystosowywania się wyobraźni do przyrastającego poziomu wiedzy bywa zadziwiająco zwalniane. System kopernikański w czasach romantyzmu był przecież powszechnie przyjęty, i gdy poeci roztaczali wizje narodzin wszechświata, ziemię ukazywali zgodnie z nim jako jeden z punktów pośród uniwersum (Genezis z Ducha Słowackiego). Gdy jednak w dramatach człowiek podejmował dialog z Bogiem czy szatanem, jego przestrzenna sytuacja z tamtym obrazem się nie zgadzała: niebo i Bóg są nie wokół, lecz u góry, tworzą jakby sklepienie nad niemal płaską ziemią. Wyhamowanie wyobraźni wiązało się zapewne z przyjętą od zawsze symboliką religijną, z układem góra-dół, a także z naturalną skłonnością do traktowania jako